Geek nie byłby sobą, gdyby nie grzebał we wszystkich otaczających go sprzętach elektronicznych. Taka już natura geeka. ;]

Dzisiaj pod lupę weźmiemy telefony śp. marki Siemens. Dla niektórych „badziewie”, ale niesłusznie. ;] Postaram się podzielić swoimi doświadczeniami w tuningu tego telefonu.

Yyyy, po co?

Gdyby nie było po co, to nie powstałby ten artykuł. O całej rzeszy zapaleńców grzebiących w sofcie nie wspomnę. Gra jest naprawdę warta świeczki, w najlepszym wypadku można np. dodać pewną namiastkę wielozadaniowości dla telefonu, zrobić z pulpitu prawdziwe centrum sterowania, czy powiększyć dostępną dla użytkownika pamięć.

Trochę teorii

Cały soft zapakowany jest w jedną kość razem z systemem plików. Tak naprawdę, jest to po prostu wydzielony obszar flasha. Flash – czyli potocznie „oprogramowanie” – można podzielić na kilka bloków:

• bootcore – jest to odpowiednik komputerowego BIOS-u. Odpowiada za operacje wejścia/wyjścia związane z modyfikacją oprogramowania oraz startem telefonu. Uwalenie tego sektora jest równoznaczne z kompletnym unieruchomieniem telefonu i uniemożliwieniem jego naprawy bez tzw. Test Pointa (o nim później)
• EEPROM – miejsce na zapis ustawień, takich jak kod aparatu, kontrast wyswietlacza, stan blokad SIM-lock, profile, itp.
• FS – system plików. Nie wymaga chyba specjalnego komentarza. ;]
• PIT – „picture table” – tablica grafik używanych w telefonie. Nawiasem mówiąc, to chyba wszystkie da się zmodyfikować. ;]
• langpacki – paczki językowe
• pozostała część – czyli skompilowany kod

Nie jest mi wiadome, jaki podział występuje powyżej serii x75, ale podejrzewam, iż bardzo podobny. Zaznaczam, iż od reguły zawsze pojawiają się odstępstwa; np. telefon tylko firmowany przez Siemensa, a wyprodukowany przez inną firmę (np. seria ST).

Sprzętowo, sprawa prezentuje następująco: w serii x55 soft jest na ogół zaszyty w kości o pojemności 16MiB, x65 wzwyż: 32MiB. Modyfikowanie i uaktualnianie oprogramowania odbywa się poprzez port szeregowy (RS-232). Nie miałem jeszcze okazji testować kabla USB i ciężko mi powiedzieć, czy oferuje on szybsze prędkości transmisji. Fakt, przepychanie kilkunastu MiB przez port szeregowy jest istnym masochizmem i trochę trwa. Ale w przypadku starszych chipsetów (na nForce, niestety, nie działa) można skorzystać ze sterownika HiSerial, który jest w stanie wyciągnąć wymusić transfer nawet 9x szybszy niż pierwotne 115kbps.

Ze sprzętu, potrzebujemy jeszcze kabla tzw. serwisowego. Różni się on od oryginalnego tym, iż nie posiada podłączonych kilku linii. Do prawidłowego działania wystarczą tylko linie GND, RxD i TxD. Od serii x65 wymagane jest dodatkowo dolutowanie dwóch rezystorów. Cała operacja została opisana w serwisie siemensy.pl.

Do patchowania potrzebujemy tylko jednego programu: V_KLay. Już paroletni, ale wciąż doskonale się sprawuje. ;] Instalacja nie powinna sprawić nikomu kłopotu, program również jest po polsku.

I teraz muszę zaznaczyć:

Autor NIE ODPOWIADA za wszelkie skutki spowodowane modyfikacją oprogramowania. Pamiętaj, że dokonując zmian w sofcie tracisz gwarancję producenta i możesz unieruchomić swój telefon!. Wszystkie opisane rozwiązania przetestowałem osobiście, ale NIE GWARANTUJĘ, iż wszystko będzie działać OK u Ciebie.

Gdy posiadamy już niezbędne oprogramowanie i kabel, możemy przystąpić do połączenia telefonu z V_KLayem.

Seria x65 – dodatkowe przygotowania

Producent postanowił utrudnić domorosłym majsterkowiczom zadanie i wprowadził „blokadę”, która jednak szybko została złamana. Są to „kody dostępu” do bootcore’a. Jak je wygenerować, opisałem przy okazji zdejmowania simlocka. Postępujemy zgodnie z tamtą instrukcją, ale w momencie, gdy dojdziemy do kroku, w którym trzeba kliknąć na New 512x, klikamy na New VKD i jako katalog docelowy wskazujemy <KATALOG V_KLAYA:>\data\loaders. Tyle roboty, można zamknąć Papua utils.

Właściwe patchowanie

Po uruchomieniu V_KLaya, wybieramy odpowiedni „loader”, czyli kod komunikujący się z bootcorem telefonu. Jest to coś w stylu „R65/X75… bootkey”. Podłączamy telefon, klik na „odśwież” i gdy pojawi się monit „naciśnij czerwoną słuchawkę”, krótko wciskamy odpowiedni klawisz na telefonie. Jeśli z telefonem wszystko jest w porządku, jesteśmy już gotowi do patchowania. Jeśli

Same patche można znaleźć na wielu forach dyskusyjnych, np. na Siemensiak.pl, czy Siemensinfo.pl.

Uwaga, program przy pierwszym podłączeniu telefonu zaproponuje utworzenie FUBU (pełna kopia flasha). Proponuję to zrobić, czasem może się zdarzyć, iż wgrany patch unieruchomi telefon.

Porady dotyczące patchowania

• Zwracaj uwagę na wersję oprogramowania w telefonie i patcha.

  Czasem się zdarza, iż patch przeznaczony dla innej wersji oprogramowania (czasem nawet dla innego modelu telefonu) zadziała w zupełnie innym. Taka sytuacja rzadko jednak ma miejsce. W najlepszym wypadku telefon się nie uruchomi, w najgroszym – będzie się wieszać w najmniej oczekiwanych momentach lub uszkodzi inne fragmenty oprogramowania.

• Niektóre patche powodują konflikty.

  W niektórych kombinacjach potrafią się gryźć.

• Miej pod ręką pełną kopię flasha.

  Jeśli za dużo „namieszasz”, zawsze będziesz mieć koło ratunkowe, które umożliwi Ci powrót do przeszłości i naprawę telefonu.

To tyle, jeśli chodzi o ten odcinek. W następnych zajmiemy się m.in. sytuacjami patowymi.